Ingezonden brief van Paul Derrez
04-08-2024
November vorig jaar verstuurde ik nog een ‘geen roestige oude dag’-nieuwsbrief naar familie, vrienden en relaties; de laatste jaren mijn gebruikelijke manier om naasten te informeren over mijn wel en wee.Maar op 4 mei jl. overleed mijn lieve Willem plotseling aan een hartstilstand. Er is sindsdien veel veranderd.Na enkele dagen van verbijstering en ongeloof, het besef dat het toch waar was.
Willem lag een week lang thuis opgebaard. Droevig, maar ook mooi vanwege alle liefde en medeleven die ons ten deel vielen, in de vorm van bezoek, kaarten, brieven en e-mails vanuit de hele wereld. En bloemen, heel veel bloemen…Dan het afscheid. De tocht per fiets naar de Aula. Onder het Rijksmuseum door waar iemand stond te zingen. Door een nog rustig Amsterdam, onder een stralende zon. De dienst in de Aula, met heel veel mooi geklede mensen en hartverscheurende en hartverwarmende toespraken en muziek. Alles klopte en het was treurig en prachtig tegelijk. De dag erna, als afsluiting van de rituelen, het leggen van de ontvangen bloemen en bloemstukken op het Homomonument, in kleine kring. Een gebruik dat Willem en ik altijd heel mooi vonden omdat zo het persoonlijke wordt verbonden met het gemeenschappelijke en haar geschiedenis.
Daarna werd het rustig, en stil. Maar apathisch in een hoekje gaan zitten treuren is niet mijn stijl. Integendeel, ik heb, met heel veel hulp van vrienden, ons/nu mijn huis onder handen genomen. Weggooien, kringloop, opruimen, schoonmaken, wassen en opnieuw ordenen. Repareren en schilderen. Dat alles heeft twee maanden geduurd en werd onlangs afgesloten met – hoe banaal kan het zijn – het leggen van nieuwe vloerbedekking. Ik heb nu orde en overzicht en lijk klaar voor een volgende fase: het ontvangen en opzoeken van vrienden, veel praten over levensvragen, om in dankbaarheid samen het leven te vieren. De Queer- en Pride-activiteiten eind juli boden daartoe natuurlijk ook volop gelegenheid.Op 4 augustus 2024, exact drie maanden na Willems overlijden, hebben wij, met een klein gezelschap en opnieuw op de fiets, Willems as verstrooid op geliefde plekken in Amsterdam. Bij de (super-)markt waar Willem boodschappen deed en met de verkopers praatte en grapte. De kroeg waar wij elke zondagmiddag vrienden troffen en tipsy werden. De opera waar wij van veel moois genoten, stiekem elkaars hand vasthoudend, de cafés aan de Amstel waar wij de dragqueens, en de dragqueens ons in het hart sloten. En als afsluiting het Homomonument, waar wij jarenlang hebben herdacht en gevierd. Waarheen wij op weg waren toen Willems hart het begaf.
Ofschoon de pijn en het verdriet niet ver zijn (een nog door Willem gestreken zakdoek uit de kast halen, of iemand treffen in de kroeg die vraagt: ‘Hoe is het met jullie?’) lijken het samenzijn met vrienden, actief zijn en zelfs plannen maken, de beste manier om aan een leven zonder Willem te wennen.In augustus wil ik weer aan het werk gaan. Op zondagmiddagen in ons collectief The Pool ( dat mij heel lief drie maanden lang verlof gaf). Ook in mijn atelier ga ik de draad weer oppakken. Ik ga verder met het maken van een collectie lepels, waar ik op 20 februari mee begonnen was en op 4 mei abrupt mee ophield. Een deel van die lepelcollectie zal ik tonen op de Grassi Messe Leipzig (24-27 oktober), en op de PAN Amsterdam bij Galerie Passi (24 november-1 december). Uiteindelijk zal de complete collectie te zien als extra toevoeging aan mijn oeuvre-tentoonstelling in het Zilvermuseum Schoonhoven, die opent op mijn 75ste verjaardag, 20 februari 2025, met een overzicht van 50 jaar sieraden en 25 jaar zilverwerk.
Het motiveert en steunt mij enorm om deze stippen aan de horizon te zien.Willem en ik hebben altijd, in goede en slechte tijden, het leven gevierd. Dat zal ik blijven doen.In dierbare en dankbare herinnering aan een halve eeuw leven met een heel lieve man: Willem.
Ik dank iedereen hierbij voor alle steun en liefde die wij/ik in ons leven en in de afgelopen drie maanden mochten ontvangen.
Liefs, Paul